Sunday, September 29, 2019

बुद्धको घर चुहिएको छ ।

बेमौसमको वर्षा लागेको छ । जता ततै हिलो नै हिलो भएको छ, हट्यो सारा हिलो मैला, हरायो पानीको वर्षा भन्ने पुरानो कविता पनि अपवादमा पर्न लागेको छ । थन्काएर राखिएको वर्षादी र छाताहरु पुनः सक्रिय हुन थालको छन् । आज रोक्ला, भोली रोक्ला भन्ने पानीले पनि आफ्नो म्याद थप्दै लगेको छ । मौसम विदको भविष्यवाण्ी र गुगल बाबाको भिवष्यवाण्ी पनि घण्टा घण्टामा फेरीन थालको छ । व्यापारी व्यवसायीहरु दर्शैको व्यापार वर्षाले नास हुनेमा चिन्तित छन् ।

यस्तै मौसममा भैरहवामा कार्यक्रमको शिलशिलमामा पुग्दा सहभागीहरुसबैलाई बुद्ध जन्मेको ठा“उमा एक पटक पुग्न हुट हुटी जागेको थियो । आयोजकले पनि सहभागीहरुले घुमाउनकोलागि यातायताको व्यवस्था गरेको थियो । कोही पुग्दै नपुगेका कोही दुई चार वर्ष अघि पुगेका सहभागीहरु सहितको टोली भ्रमणकोलागि हिडेका थियौ । बुटवल भैरहवाको सडकको अवस्था देख्या हाम्रा मनमा बुद्ध जन्मेका ठा“उ लुम्बिनीका धेरै कुराहरु खेलीरहेको थियो । 

भैरहवा शहर छोडने बित्तिकै जव हिलो बाटोमा गाडीको टायर दवेका आवाजमा मन्द गतिमा गाडी चल्न थाल्यो, बुटवल भैरहवा खण्डमा देखिएका राम्रा सडकका कल्पाना त्यहिबाट समाप्त भयो । अरुबेला आधा घण्टा समय लाग्ने बाटो त्यति नै समय थपेर अचेल एक घण्टाको भएको रहेछ । घाम लागेको बेला धुलो अनि पानी परेको बेला हिलो, यहा“को बाटोको पर्याय भई सकेको रहेछ । हामीसंग सहभागी मध्ये एक जना विदेशी पाहुनालाई पनी हामीले बुद्ध जन्मेको ठा“उ भनेर घुमाउन लगको थियौ । बुद्धका बारेमा  यात्रामा निकै गफहरु भएका थिए । लुम्बिनी पुग्ने बेलमा गर्मी भएर झयालको के खोलेका मात्र थियौ उताबाट आएको गाडीले उछिट्ट्एको पानी हाम्रो गाडी भित्र छिरेर विदेशी पाहुनको सटमा लाग्न पुग्यो । हामीले उसलाई बुद्ध सानो छदा“ फुटबल खेल्ने ठा“उको माटो तिम्रौ सटमा परेछ यसलाई भवगान वुद्धको प्रसादको रुपमा लिनु भनेर सान्तवना दियौ ।

विदेशका ठूला ठूला फोरमहरुमा बुद्ध वाज वर्न ईन नेपाल भनेर वहस गर्नेहरु साच्चै नै बुद्ध जन्मेकै ठाउ“मा पुगेर गर्नु पर्ने अत्यावश्यक कार्य गर्न पछि परेको हामीले पायौ । सन् २०२० भिजीट नेपाल वर्ष भनेर मनाउने कुरा आई रहेको बेला । देशकै महत्वपूर्ण गनतव्य लुम्बिनीको बारेमा अझ धेरै सोच्नु पर्दछ । विदेश तिरका साना साना पार्कहरुमा समेत पर्यटककोलागि यथेस्ट सूचनाहरु राखिएका हुन्छन् । तर विश्वको नै ध्यान खिच्नु पर्ने बुद्धको जन्म स्थानमा प्रयापत सूचनाहरुको अभाव देखियो । हामीलाई पनि कति धेरै जिज्ञाशाहरु थियो तर हामीले त्यसबारेमा जान्नकोलागि कहि कतै केहि लेखिएको पाईएन न त सोध्नकोलागि आधिकारीक व्यक्ति कोही पायौ । बाटाको छेउ छेउमा कलात्मक स्ट्रिट ल्याम्पहरु ठडिएका छन् तर बाटोको दाया बाया“को झार ठूलो भएर बाटोको आधा सीमा नै खाई त्यो स्ट्रिट ल्याम्प पनि छोपी सकेको छ । बेलुका त्यसको उज्यालो बाटोमा आउछ की आउदैन त्यस्मा पनि प्रश्न चिन्ह खडा भएको छ ।

मायादेवीको मन्दिरमा पानी चुही रहेको देख्दा सबै भन्दा बढी दुःख लाग्यो । संसार पुरा ब्रम्हाण्ड अनि विश्वमा नेपाल चिनाउने महत्वपूर्ण स्थान त्यहि स्थानमा पानी चुहिनु अनि त्यसको मर्मत सम्हार बेलामै नहुनुले त्यसमा सबै जना सच्चा नेपाली शिर झुकाएको छ । आकाशको पनी चुहिएकोले पुरातात्विक महत्वको केहि सर सामानहरु पनि भिजिएका थिए । त्यसको मर्मत सम्हार कस्ले गर्ने हो थाहा भएन । समान्य चुहिएको देखिएमा त्यसको चुस्त व्यवस्थापन गरी चा“डो भन्दा चा“डो त्यसको व्यवस्थापन गर्नु पर्ने थियो । दैनिक हजारौ संख्यामा आउने विदेशी पर्यटकहरुले यस्तो देखेमा के भन्ठान्छन होला । बुद्ध नेपालमा जन्मेको हो भनेर वकालत गर्नेहरु एक पटक लुम्बिनी जाऔ, सबै भन्दा पहिले बुद्धको घर बनाऔ । बुद्धको घर अहिले चुहिएको छ । हामीसंगै गएका विदेशीलाई हामीले तमाम नेपालीहरुको घर पनि चुहिएको हुनाले बुद्धको घर पनि चुहिएर समस्त नेपाली घरहरुको प्रतिनिधित्व गरी रहेको बताएर हाम्रो लाज ढाक्ने प्रयास ग¥यौ ।

लुम्बिनी विकास कोष लामो समय देखि यस क्ष्ँेत्रको संरक्षण एवम् विकास विस्तारमा लागि रहेको छ । माया देवी मन्दिर, अशोक स्तभ लगाएतका प्राचिन संस्कृतिका घरोहरहरुको संरक्षणमा अलि खटन पटन नपुगेको हामीले महशुस गरेका छौ । मन्दिर वर पर पक्कै पनि फोहर व्यवस्थापनको लागि कर्मचारीहरु खटाईएका होलान तर फोहर भएको ठाउ“मा उपस्थिती शुन्य देखियो । संसारको ध्यान खिच्न सक्ने मायादेवी मन्दीरमा यदि कसैले एउटा कागजको टुक्रा फालेमा एकै छिनमा सफा गर्न आई पुग्नु पर्ने हामीले सोचेका थियौ । त्यहा पानीको खाली बोतल फालिएको घण्टौ भएको थियो तर त्यहा सफाई कर्मचारीहरुको उपस्थिति देखिएन । उक्त बोतल हावाले उडाएर पोखरीमा नै पु¥याउन थाले पछि हाम्रै टोलीको सदस्यले त्यसलाई उठाएर डष्ट विनमा हाले । त्यहा घुम्न आउने पर्यटकहरुसंग झिझो लाग्ने गरी अनियन्त्रित बाल बालिकाहरुले पछि लागेर पैसा मागी रहेको दृष्य देख्दा हामी कुनै गल्लिमा छौ की संसारकै बहुमुल्य पर्यटकीय स्थलमा छौ भन्ने कुरामा अल्मलिएका थियो ।

पर्यटन वर्षको नामाम अवश्य पनि यस पावन भूमिका बिभिन्न कायृक्रमहरु गर्ने योजना बनाएका होला । विदेशी बस र सव स्टेशन हरुमा बुद्ध नेपालमा जन्मेका हुन भनेर ठुला ठुला अक्ष्ँरमा लेखेर राखेका होलान । उनीहरुले बुद्ध जन्मेको ठाउमा तिमीहरुले के के गरेका छौ भनेर सोध्यो भने हामीले के भनेर उत्तर दिने । तिमले त्यो चुहिएको मायादेवी मन्दिर किन बनाएनौ भन्यो भने के भन्ने । यस्ता पावन भुमीमा सर सफाई व्यवस्थापन गर्न सकेनौ भने के भन्ने । लामा लामा अव्यवस्थित झारपात किन व्यवस्थित गरेनो भने के भन्ने ।

हामी अवसरै अवसरको बीचमा छौ । बुद्धको पावन भूमिमा विभिन्न कृषि उत्पादनलाई प्रसय गरेर बुद्धको नाम राखेर उत्पादन गरीएका कृषि उत्पादनहरुको व्यापार लाई अन्तराष्ट्रिय करण गर्न सकिन्छ । तर अहिले त्यस क्ष्ँेत्रमा उव्जाउ योग्य भूमिहरु बिस्तारै बिस्तारै ठूला ठूला कंक्रिट उद्योगहरुले ढाकिन थालको छन् । विशेषगरी बुद्ध घर्म मान्ने मुलुकहरुले यस क्ष्ँेत्रमा उत्पादन भएका कृषि उत्पादनहरु खरिद गरेर लान सक्छन । अथवा बुद्ध र सो संग सम्बन्धित बिभिन्न मायाको चिनोहरु व्यवस्थित रुपमा बनाएर त्यसको व्यापारबाट पनि आर्थिक स्थिति उकास्न सक्छन् ।  सबैले सवै क्ष्ँेत्रबाट बुद्धको जन्मभूमीको बारेमा सोच्ने बेला आएको छ ।

सुधिर भद्र
२०७६ असोज १२

Friday, May 17, 2019

म अरुलाई देखाउन होईन....... मलाई अरुले हेरेको हेर्न चाहन्छु ।

यो आडम्वरकोखोल उघार्न चाहन्छु
रीत भित्रको रिवाज फेर्न चाहन्छु ।
म अरुलाई देखाउन होईन
मलाई अरुले हेरेको हेर्न चाहन्छु ।

तलाई सवैले छाडेर गै सक्यो भन्नेहरु पनि छन यहा“
तेरो आवाज सवैले सुन्न छाडी सक्यो भन्नेहरु पनि छन् यहा“
म अरुलाई देखाउन होईन
मलाई अरुले हेरेको हेर्न चाहन्छु ।

हो म एकनाश हिड्छु,
हो म दौडन सक्दिन
यदि कुदने मानिसहरुको मात्र बोलवाला छ भने
म सहभागी छैन त्यो भीडमा त्यो दौडमा
म अरुलाई देखाउन होईन
मलाई अरुले हेरेको हेर्न चाहन्छु ।

सुधिर भद्र
२०७६ जेठ ३

Tuesday, February 12, 2019

हस्पिटल डायरी

यो चित्त दुख्ने मुटु फाल्न पाए पनि कति सन्चो हुने थियो होला हगी, काभ्रेकी ५६ वर्षिय कान्छिमाया तामाड्ड अन्य अस्पतालमा विरामी कुरेर बसेका अन्य विरामीहरुसंग गफिदै थिईन । घरमा हासि खेली बसीरहेको परिवारमा ७३ वर्षिय आमालाई एक्कसी ज्वरोले समाते पछि गा“उकै सामान्य औषधि दोकानमा औषधि किनेर खान दिएका थिए । पसलको औषधिले ज्वरोमा कुनै कमि न ल्याएपछि उनीहरुले नजिकैको अस्पतालमा पु¥याएका थिए । अस्पतालले काठमाण्डौ रिफर गरे पछि उनीहरु सर्व प्रथम शिक्षण अस्पताल पुगेका थिए । विरामीको सामान्य चेकजा“च पछि आईसीयूमा राख्नु पर्ने चिकित्सकाके सल्लाह बमोजिम उनीहरुले शिक्षण अस्पतालमा आईसीयू खोजे । शिक्ष्ँण अस्पतालमा आईसीयू पाउनु सामान्य मानिसकोलागि त्यति सजिलो छैन । देश भरीका विरामी आउने एवम् राम्रा उपचारको प्राथमिकता नजिकका मानिसले मात्र पाउने भएकोले सामान्य मानिसका लागि सहज छैन शिक्ष्ँण अस्पताल ।

शिक्ष्ँण अस्पतालका चिकित्सकहरुकै सल्लाहमा उनीहरुले रिड्डरोडकैे निजी अस्पतालमा आईसीयूको बेड पाए, उनीहरुलाई केही आश भयो । आईसीयूको उपचारलाई सहि हिसावले सोच्यौ भने यो विरामीकोलागि एक किसिमको वरदान नै हुने उपचार हो । न्यून आय भएकाहरुकोलागि यसमा राखेर गरेर गरिने उपचार निकै महड्डो पर्दछ । तामाड्ड परिवारले पनि शुरुका दिनहरुमा आफ्नो आमाको जीवन रक्षा गर्नकोलागि आफूसंग भएको बचतले भ्याएसम्म गरे त्यसपछि भएको जाय जेथा बेचेर पनि शुरु गरी रहेका थिए । ठूला ठूला प्लास्टिकका झोरा भरी ओषधि दिनको दुई पटक ल्याउनु पर्दथ्यो । दैनिक १५ हजार भन्दा बढीको औषधि, बेड चार्ज र अन्य गरेर दशौ हजार तिर्नकोलागि जो कोहीलाई पनि सहज हुंदैन । तामाड्ड परिवारले पनि भ्याएसम्म गरे अन्तमा रकम अभाव भएको जानकारी अस्पताल प्रशासनलाई गराएर उनीहरु फेरी केही सस्तो सरकारी अस्पतालको खोजीमा हिड्न थाले । आमाको दैनिक उपचारमा समान्य मात्र प्रगति भएकोले उनीहरु केही हतास तथा केही उत्साहित थिए । 

अग्रेजी नाम अनि सुन्दै अलि सफा लाग्ने नाममा विरामीको चाप राम्रै थियो । आठवटा वेड भएको आईसीयू प्राय खाली हु“दैन थियो । विष सेवन गरेर आएका दुई जना युवाहरुको पनि उपचार भई रहेको थियो । अस्पतालमा दैनिकी विरामी हेर्दा विष सेवान पनि अहिलेको नया“ फेशन जस्तो लागि रहेको थियो । स्थायी घर नेपलको पश्चिम लमजुड्ड भएका तर लामो समयदेखि रोजगारकै शिलशिलमा भारतमा रहेको ब्राम्हण परीवारका काठमाण्डौमा होटल चलाईरहेको जेठो छोरो पनि विष सेवन गरेर उपचारकोलागि ल्याईएको थियो । शुरुका तीन दिनसम्म त विरामीको कुनै होश थिएन । पछि विस्तारै होस आउन थालेको थियो ।  उनको परिवार, भारतीय सरकारी जागीरे आमा सबै आई पुगेका थिए । नेपाली नबुझने ४ वर्षिय बहिनी पनि दाजुको स्वास्थ्य स्थितिकोबारेमा जानकारी राखी रहेकी थिईन । काठमाण्डौमा नै सानातिनो व्यपार गरी रहेका २८ वर्षिय युवाको पनि विष सेवनबाट तीन दिनसम्म आईसीयूमा बोलचाल नै बन्द भएर उपचार भईरहेको थियो । चौथौ दिनमा होस आए पछि उनको वरी परी ५ वर्षिय र ३ वर्षिय छोरीहरु बाबासंग झुम्मिएर बसेको दृष्य सारै मार्मिक थियो ।

बालाजुमा काठा लिएर बसेकी अर्को एकजना २१ व्र्षिय महिला पनि विष सेवन गरेर उनको परिवारले ल्याई पु¥याएका थिए । संगै कोठाको मान्छेले भोलिपल्ट देखेर परिवारलाई जानकारी गराएपछि मात्र उनको उद्दार गरिएको थियो । समयमानै उद्दार हुन नसकेको कारण उनको जीवन अगाडी बढन सकेन । भीडमा केटीको दिउ“सो कुनै केटा मान्छेसंग झगडा भएको र सोही कारणले आत्महत्या गरेको चर्चा चलि रहेको थियो । उक्त युवकलाई प्रहरीमा जाहेरी दिनेसम्म हल्ला आएको थियो । आर्थिक श्रोत त्यत्ति राम्रो नभएको र पहु“च कम भएको कारण त्यो हल्ला त्यही भिडमा नै हरायो ।

खुमलटार तिरका मंगोलियन परिवारका एक जना बुढा बा पनि आईसीयूमा राखिएको थियो । पचास काटिसकेका छोराहरु बावुको उपचारमा लागिरहेका थिए । नातीहरु पनि मोबाईलमा गेम खेलेर भएपनि हजुरबुवा भर्ना भएको अस्पतालमा दिनभरी हजुरवुवालाई कुरेर बसिरहेका थिए । सायद चिकित्सकले विरामीको अन्तिम अवस्था छ भनेर होला, पारिवारीक समुहमा बेला बेलामा रुवावासी चल्थ्यो । अन्तिम आशको रुपमा आप्mनो घार्मिक गुरुलाई ल्याएर पैसा फुकेर पानीमा हालेर खुवाउने काम पनि भई रहेको थियो ।

कुपण्डोलका एकमात्र छोरा भएको परिवारको पनि हालत उस्तै थियो । केही नभएको मानिस विहान उठ्दा होस थिएन रे त्यस दिन देखि आईसीयूमा राखिएको २० औं दिनसम्म आईसीयूमा नै थियो । विरामीको अवस्थामा केही सुधार आएको थिएन । बेदेशिक रोगजारमा काम गर्ने दिदीले विरामीको सम्पूर्ण खर्च व्यहोरी रहेको थियो । १५ लाखभन्दा बढीको हिसाव आईसकेको कुरा गर्दै थिए । अर्को अस्पतालमा लैजान पनि तपाईहरको रिस्कमा लानु भनेर अस्पताल आफू पन्छिन खोजीरहेको थियो । विरामीको अवस्थामा कुनै सुधार नआउनु र बारम्बार ठूलो रकम खर्च गरेर औषधि मात्र किनिरहनु पनि सजिलो थिएन । अन्तत उनीहरुले आफ्नै रिस्कमा विरामीलाई अर्को अस्पतालमा लगे ।

एकहप्ताको अस्पतालमा बसाईमा नेपालमा स्वास्थ्य क्ष्ँेत्रमा सर्वसाधरणले भोग्नु परेको समस्याहरुको बारेमा निकै नजिकैसंग जान्न र बुझ्न पाईयो । सामान्य दैनिक खर्च चलाउन त गाह्रो पर्ने ८० प्रतिशत भन्दा बढी नेपालीहरुले दैनिक रुपमा यति महंगो उपचार खर्च कसरी ल्याउछन होला भन्ने प्रश्न मेरो मन मस्तिष्कमा घुम्यो । सरकारले भर्खरै लागू गरेको स्वास्थ्य बीमा कार्यक्रमले केही हदसम्म स्वास्थ्य क्षेत्रको समस्यालाई सम्बोधन गर्न खोजेको छ । सरकारी स्वास्थ्य क्षेत्रमा आम नेपालीहरुले अहिले सरकारले उपलव्ध गराएका सेवाहरु पनि सहज रुपमा पाउन सकि रहेका छैनन । सरकारी अस्पताल हाक्ने नेतृत्वकर्तामा अस्पतालको सेवा र पहुच निर्भर हुन्छ ।

सुधिर भद्र
२०७५ वैशाख १०
sudhirhtd@yahooo.co.uk

Sunday, February 10, 2019

रित्ति सकेछ

गंगाबाट संगलोपानी अञ्जुलीमा ल्याएको थिए
बाटामा नै हात खाली भईसकेछ ।
कैलाशबाट हिउ“को छिटो कोसेली ल्याएको थिए
बाटामा नै पग्लि सकेछ ।
खानीबाट एक अंगालो फलाम ल्याएको थिए
बाटामा नै सबै खिया लागि सकेछ ।

गाउँको बगैचाबाट फलफूल लाएको थिए
बाटामा नै कुहिई सकेछ ।
पहाडको फुलवारीबाट फुलहरु ल्याएको थिए
बाटामा नै ओईलाई सकेछ ।
बजारको साहुसंग वर्ष भरीलाई ऋण ल्याएको थिए
बाटामा नै खल्ती रित्ति सकेछ ।

सुधिर भद्र
२०७५ माघ २७