अर्धाखाचीका दीपक दाहाल, गुल्मीका कृष्ण ढुड्डाना लगायत करिव एक दर्जन कामदारहरुले होटलमा जागिरेको रुपमा थिए, उनीहरुले अन्य धेरै जसो होटलमा नेपालीहरु रहेको हामीलाई जानकारी गराउ“दै थिए । नेपाली पाहुनाहरुको स्वागत गर्न पाउ“दा शुरुमा देखिएको लाज हटेपछि उनीहरु निकै सक्रिय थिए ।
बेलायतमा विगत १० वर्ष देखि बसोवास गर्दै आएका एनआरएन मित्र रोशन क्षेत्रीको दिल्लीमा किट विशेषज्ञमा विद्यावारीधि गरेकी नेपाली मुलका भारतीय दुलही मोनिका क्ष्ँेत्रीको विहेमा हामी सहभागी हु“दै थियौ । कार्यालयको चारदिने भ्रमण विदाको उपयोग गर्दै रक्सौलबाट विहान ९ वजे सत्याग्रह एक्सप्रेसबाट हाम्रो दिल्ली यात्रा शुरु भएको थियो । दिल्लीसंग सीमा जोडिएको शहर गाजीयावादसम्म हाम्रो यात्रा थियो । हामी चढेको रेल सुपरफास्ट भएकोले एक्सप्रेस रेलहरुलाई बाटो छोड्दै विस्तारै विस्तारै सुगौली, बेतिया, मुरादावाद, गोरखपुर हु“दै २४ घण्टामा गाजियावाद पु¥याएको थियो ।
हामी बसेको डिब्बामा आधासरो नेपालीहरु थिए भने आधा जति नेपालमा व्यसाय गरी रहेका र नेपालको बारेमा जानकारी राख्ने भारतीयहरु थिए । उनीहरु नेपालको बारेमा आफूले पाएको जानकारी र जिज्ञाशाहरु हामीलाई सुनाउन खुशी मान्दै थिए । बेच्न ल्याउने खानेकुराहरु र स्टेशन पिछेको खाजाको परिकारले नेपाली दालभातको न्याश्रो मेटाउन सकेको थिएन । लागुपदार्थको दुव्र्यसनी जस्तो हामीलाई भातको नशाको कारण शरिरमा एक किसिमको फूर्ति आउन सकेको थिएन ।
गाजियावादको स्टेशनको दुई चोक मध्ये घण्टाघर चोकमा आउने कुरा दुरभाषबाट टोयटा ईनोभोका चालक दीपकसंग भयो, उनलाई भेटेपछि हाम्रो यात्रा होटलतिर मोडियो । केहि बेर आराम गरेपछि हाम्रो दिल्ली घुम्ने कार्यक्रम तय भयो । दील्लीको बारेमा राम्रो जानकार भएका कपडा व्यवसायी अजय अग्रवाल पनि हामीसंगै भएकोले हामीलाई सजिलो भएको थियो । गाजीयावादबाट दिल्ली पुग्नकोलागि अत्याधिक गतिमा विजुलीबाट चल्ने प्रख्यात मेट्रो ट्रेन चढन बैशाली जाने निधो गरियो । टेम्पोवालासंग लामो बार्गेनिड्डपछि १ सय पचासमा पा“चसवारी बैसाली लान सहमत भयो ।
हाम्रो केवलकारको जस्तै सम्झना दिलाउने मेट्रो स्टेशनमा सुरक्षा सतर्कता निकै चुस्त थियो । सर सफाई र व्यवस्थापन पनि तारिफ योग्य थियो । पा“च पा“च मिनेटमा आउने स्टेशन अनि स्वचालित खुल्ने ढोका र दिईने जानकारीले हामीलाई युरोपको यात्रा जस्तो लाग्थ्यो भने बिस्तारै भिड बढेर खुट्टा टेक्ने ठा“उ नहु“दा रत्नपार्क नागढुड्डाको बसको सम्झना दिलाउथ्यो । स्टेशनमा पार्किड्ड गरिएर राखिएको हजारौ मोटरसाईकल र वरीपरीको बिसाल भवन संरचनाले विकासको फड्को सजिलै आकलन गर्न सकिन्थ्यो । सरसफाई र संरचनाको आकर्षणको कारण ईन्जिनियर मित्र नविनले फोटो झिकेर क्यामरामा मेरो फोटो कैद गर्न मात्र के भ्याएका थिए, त्यहाका एक कर्मचारीले फोटो खिच्न नहुने र खिचेमा २ सय जरिवाना लाग्ने जानकारी गराएपछि हाम्रो फोटोशेसनको कार्यक्रम स्थगित गरियो ।
राजीव चौकमा ओर्लेर पुनः अर्को मेट्रो लिएर चादनी चोक पुगेपछि हाम्रो किनमेल शुरु भयो । पुराना भवन र असिमित गल्लिले असन र ईन्द्रचोकका गल्लिहरुको सम्झना दिलाएको थियो । कपडा, खाद्यान्न र अन्य विविध विषयमा खरिद गर्नकोलागि आउने मानिसको निकै भिडभाड थियो । हल्का फुल्का सामान खरिदपश्चात नजिकै रहेको लालकिल्लामा गएर मेट्रोमा गर्न नपाएको फोटोशेसनको रिस फेर्दै लामो समयसम्म फोटो शेसन गरियो ।
भोलिपल्ट दुलही पक्षको निम्तो आए पछि हामी जन्ति जान तयार भयौ । नेपाली र भारतीय परम्पराको मिश्रित रुपमा वैदिक परम्परा अनुसार विहे गर्ने पारीवारीक सहमति अनुसार दुलाहा तयार भए । क्ष्ँेत्री परिवारको विहे भएको हुनाले दुलाहको हातमा तरवार अनि घोडा सवार भई हिडेको हाम्रो जन्ति निकै आकर्षक थियो । बत्ति र पटका अनि संगीतमा नाच्दै गा“उदै हिडको हाम्रो जन्ति दुलही भएको पार्टि प्यालेसमा पुग्दा निकै तामझाम सहित स्वागत गरिएको थियो । मनमोहक ढंगले सजाईएको पार्टी प्यालेसमा भारतीय परम्परा अनुसार दुलाह दुलहीले विहेमा लगाउने लामो माला र नेपाली परम्परा अनुसार दुबोको माला एक आपसमा लगाई विहेको शुरुवात गरियो । माला साटासाट पश्चात करिव दुई तिन घण्टा परिवारका सदस्य र साथीभाईहरुसंग दुलाहा र दुलहीको फोटोशेसनको कार्यक्रम चल्यो तत्पश्चात अग्नीलाई साक्षी राखि सातफेरा घुमेपछि विवाहको कार्यक्रम समापन भयो ।
सजिसजावट गरिएको पार्टी प्यालेस चाट, पाउ भाजी, ईडली, डोसा, रोटी, पराठा लगायत नब्बे किसिमका परिकारहरुले सजिएको थियो तर विहेमा माछामासु खान बानी परको जिब्रो चनाखो भएर त्यसैको स्वाद खोज्दै थियो । रातभरीको बैवाहिक कार्यक्रम पश्चात विहान ५ वजे हामी बेहुली लिएर अन्मियौ ।
बैकाहिक कार्यक्रम सकिएपछि हामी घर फर्कने हल्ला थाहा पाएपछि गुल्मीका ढुड्डाना भाई रुम सर्भिस भन्दै ढोका ढक ढकाउन हाम्रो कोठामा आईपुगे । उनको अनुहारमा परदेशमा भेटिएका नेपाली दाजुभाई छुट्टिनुपर्दाको उदासी थियो । उनको आ“खाले तीन महिना अगाडी मात्र विहे भएको उनको अर्धाग्नीलाई सन्देश पठाउन खोजीरहेको थियो । बावु आमालाई खर्च पठाउने ईच्छा उनको मनमा छछल्किएको थियो । सारा कुरा उनको अनुहारले बताईरहेको भएतापनि यी सबैलाई मनभित्रै राख्दै हाम्रो व्याग बोकेर गाडीमा हाल्दिए अनि आफन्त सम्झेर राम्रोसंग जानुस है सर भनेर औपचारीकता निभाए ।
सुधिर भद्र
२०६८ फागनु १५ गते
